عطیه محمدحسنی جور
عنوان پایان‌نامه
روش های تربیت اخلاقی و اجتماعی انبیاء در قرآن با تاکید بر فرزندان
- دانشجو
- عطیه محمدحسنی جور
- استاد راهنما
- عبدالمطلب عبداله
- استاد مشاور
- حسام الدین خلعتبری لیماکی
- استاد داور
- علی رجب زاده آلمالو
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- الهیات و معارف اسلامی
- شماره ساختمان محل ارائه
- ۷۳
- نام کلاس محل ارائه
- سالن کنفرانس[۲۹۵۰۳]
- شماره کلاس محل ارائه
- ۱۱۷
- تاریخ دفاع
- ۳۰ بهمن ۱۴۰۱
- ساعت دفاع
- ۱۱:۰۰
- چکیده
-
تربیت برای بشریت به عنوان مسئله‌ای با قدمت آفرینش انسان، همواره
مورد توجه بوده‌است. به گونه‌ای که می‌توان گفت هدف از بعثت انبیاء الهی، تربیت انسان‌ها در تمام ابعاد وجودی به خصوص بُعد تربیت اخلاقی و اجتماعی است که زیربنا و شالوده سایر ابعاد تربیتی است تا انسان بتواند در جامعه مظهر حسن رفتار، ادب، تعادل و تلاش حکیمانه باشد. دین مبین اسلام که جامع‌ترین شریعت و دارای کامل‌ترین برنامه برای هدایت انسان است، هدف غایی انسان را تربیت و شکوفایی استعداد‌هایش، برای تبدیل‌شدن او به انسان کامل با قابلیت رسیدن به قرب الهی برمی‌شمرد. انبیاء الهی (علیهم‌السلام) به دلیل برخورداری از گوهر عصمت به عنوان کامل‌ترین انسان‌ها، بهترین و موفق‌ترین الگوهای تربیتی در طول تاریخ بشر برای رسیدن به کمالات اصیل انسانی معرفی‌شده‌اند. تحقیق حاضر، به هدف تبیین روش‌های تربیت اخلاقی و اجتماعی انبیاء با تکیه بر فرزندان از منظر قرآن‌کریم به روش توصیفی و تحلیلی به شیوه کتابخانه‌ای نگاشته شده‌است. یافته‌های تحقیق نشانگر آن است که اهمّ روش‌های اخلاقی اجتماعی برای تربیت فرزندان، به دو روش کلی ایجادی و اصلاحی تقسیم می‌شود. روش ایجادی بر مباحث مهمی همچون تربیت بر مبنای محبت و تکریم شخصیت استوار است. تکریم شخصیت فرزند، در خود پنداره او تأثیر شگرفی دارد و موجب می‌شود به شأن و منزلت خویش پی ببرد و گوهر وجودی اش را حفظ کند وآن رابه بهای اندک نفروشد. کنترل معاشرت فرزندان و پرورش آگاهی و بصیرت اخلاقی در آن‌ها و هشدار بر پیامدهای رفتارهای ضداخلاقی و نقش الگو در تربیت فرزندان در سیره انبیاء کاملاً مشهود است. روش‌های اصلاحی تربیت اخلاقی اجتماعی در سیره انبیاء در رابطه با فرزندان بر مباحثی همچون امر به فضایل اخلاقی و نهی از رذایل با تکیه بر روش‌های اصلاح رذایل اخلاقی با توجه به اغماض و چشم پوشی یا تغافل در مراحل اولیه تربیت، موعظه به موقع و در آخرین مرحله مواخذه و تنبیه بنا شده است. تغافل و تنبیه ابزاری برای قوت بخشیدن به امر تعلیم و تربیت می‌باشند، زیرا هدف از به کار بردن این روش‌ها، تثبیت رفتارهای صحیح و یا حذف رفتارهای غیرصحیح است. همچنین مهم‌ترین وظیفه در تربیت فرزندان، آموزش معروف و منکر است که از آغاز، سره را از ناسره تشخیص دهند و بتوانند در جامعه خود، مثمر ثمر واقع شوند و در راه پیشرفت جامعه خود کارساز باشند. بر همین اساس روش امر به‌معروف و نهی از منکر از مهم‌ترین روش‌های تربیتی انبیاء الهی چه در تعامل با امت‌ها چه در تعامل با فرزندان خویش است.